Columnist Ebru Umar doet niet mee aan de je-mag-tegenwoordig-ook-niets-meer- zeggen onzin en schrijft wat ze maar wil, wanneer ze maar wil en over wie ze maar wil. Dat de hatertjes drie rijen dik staan opgelijnd, doet haar niet veel. De bijval daarentegen raakt elke keer weer.
De eer, bloemen en wijn zijn voor hobbyisten. En dus houd ik tussen alle verbouwingen door de rug recht en blijf ik schrijven waar het op staat. Dat vervolgens alles mijn schuld is, hoort daarbij. Ben jij #TEAMEBRU en wil je mij steunen? Te gek. Dank!
Ze doet me denken aan een hele jonge versie van mijn moeder. Witte jas, donkere oogopslag, jong en vrouw. Buitenlandse vrouw. Omringd door nog twee buitenlanders die wél Nederlands spreken,…
Lees verderHet was een simpele vraag, veel simpeler wordt een vraag niet. Het antwoord bleek moeilijk, want onheilspellend en leeg. “Wat ga je nou eigenlijk doen?” Uitgesproken op een Rotterdams terras,…
Lees verderHet meisje op de foto zal zo oud zijn als ik, toen ik, zittend naast mijn moeder de lens van mijn vader inkeek en mijn tong uitstak. Lekkere beentjes, afgetrapte…
Lees verderDoe mee en steun #TEAMEBRU